Her cumartesi, Çamlıca’da kurulan pazara gidiyorum.
Eve gelince hanımla kavga ediyoruz.
Artık “lütfen gitme” diye yalvarmaya başladı.
“Yine çürük limon almışsın”
“Domates de ezik çıktı”
“Bu kadar çamurlu ıspanak alınmaz ki!”
Eve gelince hanımla kavga ediyoruz.
Artık “lütfen gitme” diye yalvarmaya başladı.
“Yine çürük limon almışsın”
“Domates de ezik çıktı”
“Bu kadar çamurlu ıspanak alınmaz ki!”
Yalnızca bu hafta duyduklarım…
Geçen haftakileri yazmayayım!
Bir kez daha “yüzde 100 tatlı” diye aldığım sivri biber de maalesef acı-tatlı karışık…
Ağzım yandı…
Üzgünüm…
Yıllardır Eskişehir’de pazara gitmememin nedenine geri dönmüş durumdayım.
Bodrum’daki pazar yerleri tıklım tıklım. Yerli yabancı pek çok turist alışveriş yapıyor. Sebze meyvenin en tazesini bütün tezgahlarda istisnasız kendi elinizle seçerek alıyorsunuz. Bunun için de lezzetle, afiyetle evinize götürüp memnuniyetle tüketiyorsunuz.
Bodrum’da çuvalla, kasayla tezgahlara serilen ürünlerin aksine Çamlıca pazarında her tezgah o kadar tertipli düzenli ki; esnaf teker teker elleriyle en güzellerini, en irilerini, en iyilerini seçip önünüze dağ gibi yığmış. Sanıyorsunuz ki size vereceği ürün de öyle…
Oysa eve gidip gördükleriniz tam bir hayal kırıklığı…
Görüntü “Paris”, gerçekler “Çamlıca”…
Bir reklamda diyordu; siz de hatırlayacaksınız, “insanların güvenini kaybetmektense, para kaybetmeyi tercih ederim.”
Çamlıca pazarı bir kez daha bir müşterisini daha kaybetti. Umurlarında mı bilmem ama…
Şimdi Perşembe günü Tepebaşı’nda kurulan pazarı deneyeceğim. Ancak hafta içi olduğu için zor ve acele bir ziyaret olacak.
Batıkent’te Çarşamba günü bir sokakta pazar kurulmaya başlanmış. O da maalesef pazar keyfi için uygun ve keyifli görünmüyor.
Keyfim kaçtı yani…
Marketten alışverişe devam edeceğim elbette. Ancak marketlere de her şey gelmiyor. Taze meyveler mesela; pazardaki gibi değil maalesef…
Yoksa, özlemle, yazı mı beklesem?